⌂

Tworzenie rozszerzenia do przeglądarki, takiej jak Google Chrome czy Microsoft Edge, jest procesem, który można podzielić na kilka kroków. Oto podstawowa procedura: 1. Konfiguracja folderu rozszerzenia i pliku manifestu Utwórz nowy folder na komputerze, w którym będziesz przechowywać wszystkie pliki związane z rozszerzeniem. Możesz nazwać go np. „ MyFirstExtension ”. Dodaj plik manifest.json do tego folderu. Plik manifestu zawiera metadane dotyczące rozszerzenia, takie jak nazwa, wersja, opis oraz wymagane uprawnienia. Przykładowy kod dla pliku manifest.json wygląda tak: { "manifest_version" : 3 , "name" : "My First Chrome Extension" , "version" : "1.0" , "description" : "A simple Chrome extension tutorial" , "icons" : { "48" : "icon.png" } , "permissions" : [ "tabs" , "activeTab" , "scripting" ] , ...

W pliku manifestu rozszerzenia przeglądarki, sekcja  "permissions"  określa, do jakich zasobów i funkcji przeglądarki rozszerzenie potrzebuje dostępu.   Dodaj uprawnienia które są niezbędne, aby rozszerzenie mogło wykonywać określone zadania, takie jak dostęp do aktywnej karty, przechowywanie danych, czy wykonywanie skryptów na stronach internetowych. Oto lista wszystkich dostępnych uprawnień, które można zadeklarować w pliku manifestu rozszerzenia przeglądarki: activeTab   Dostęp do bieżącej karty po kliknięciu ikony rozszerzenia. Jak działa permission activeTab w rozszerzeniu przeglądarki ? alarms   Umożliwia tworzenie, modyfikowanie i usuwanie alarmów. background Pozwala na uruchamianie skryptów w tle. bookmarks Dostęp do zakładek przeglądarki. browsingData Umożliwia czyszczenie danych przeglądania. clipboardRead Dostęp do odczytu zawartości schowka. clipboardWrite Umożliwia zapisywanie danych do schowka. contentSettings Zarządzanie ustawieniami tr...

Komenda       CertUtil   to wszechstronne narzędzie wiersza poleceń używane w systemach Windows do zarządzania informacjami o certyfikatach. Jest częścią usług certyfikatów (Certificate Services) i pozwala na wykonywanie różnych zadań związanych z certyfikatami, takich jak: Wykonywanie kopii zapasowej:  Zawsze warto zrobić kopię zapasową aktualnej konfiguracji przed wprowadzeniem jakichkolwiek zmian. Możesz użyć polecenia  certutil -backup  do wykonania kopii zapasowej. Aby wykonać kopię zapasową komponentów urzędu certyfikacji (CA) za pomocą komendy  CertUtil , możesz użyć poniższego polecenia: Tworzenie kopii zapasowej : certutil -backupDB <ścieżka_do_folderu_kopii_zapasowej> certutil -backupKey <ścieżka_do_folderu_kopii_zapasowej> certutil -backupDB   tworzy kopię zapasową bazy danych CA. certutil -backupKey   tworzy kopię zapasową kluczy prywatnych CA. Upewnij się, że podajesz odpowiednią ścieżkę do folderu, w którym ...

  Wybór uniwersalnego assemblera, który jest kompatybilny z wieloma procesorami, może być trudny, ponieważ różne procesory mają różne zestawy instrukcji.  Jednak istnieje kilka assemblerów, które są szeroko stosowane i wspierają wiele architektur: NASM (Netwide Assembler) : Jest to jeden z najpopularniejszych assemblerów dla architektur x86 i x86-64. NASM jest znany ze swojej czystej składni i elastyczności. GNU Assembler (GAS) : Jest częścią pakietu GNU Binutils i jest szeroko stosowany w systemach Unix/Linux. GAS wspiera wiele architektur, w tym x86, ARM, MIPS i inne. FASM (Flat Assembler) : Jest to szybki i kompaktowy assembler, który wspiera wiele systemów operacyjnych, w tym Windows, Linux i DOS. FASM jest również open-source. YASM : Jest to assembler kompatybilny z NASM, ale oferuje dodatkowe funkcje i wsparcie dla różnych architektur. Oto podstawowe różnice między NASM, GNU Assembler (GAS), FASM i YASM: Składnia : NASM : Używa składni Intel, która jest bardziej intui...